De tweede helft van seizoen één van Kengan Ashura – op Netflix verwarrend bestempeld als ‘Deel II’ en met afleveringsnummers die opnieuw worden ingesteld op 1 tot en met 12 – is beter dan het eerste deel van het seizoen. Helaas zegt dat niet veel, aangezien deze vechtsportanime begint met een ongelooflijk zwakke reeks afleveringen. De art direction in de volgende twaalf afleveringen is nog steeds net zo lelijk als het wereldbeeld van de show. Hoewel er enige innerlijke karakter-en groei in deze sessie is, voelt een groot deel ervan geforceerd of tweedejaars aan in concept en uitvoering. Maar omdat mijn verwachtingen de grond in zijn gegaan na het eerste seizoen te hebben doorwaadbaar, of omdat de show nu net zo dom is dat het een beetje een schuldig genoegen is geworden, moet ik toegeven dat Kengan Ashura in opkomst is en dat ik ervan heb genoten. deze afleveringen meer dan het eerste deel van seizoen één.
In feite bestrijkt deze reeks afleveringen de rest van de eerste ronde van het Kengan Annihilation Tournament via Tokita’s gevecht met Kure Raian. De gevechten die de show serieus neemt – zoals het gevecht tussen MMA-wonder Okubo Naoya en ‘The Fang’ van de Kengan Association, Kanoh Agito – zijn meestal saai en vergeetbaar. De show doet er alles aan om duidelijk te maken hoe sterk en belangrijk deze concurrenten zijn, maar neemt niet de tijd om het publiek om hen te laten geven. Hoewel deze afleveringen meer tijd besteden aan het verkennen van verschillende vechtstijlen en waarin personages strategieën bedenken binnen een bepaalde wedstrijd, kunnen deze overwegingen niet compenseren voor het feit dat personages in beide hoeken van de ring vrijwel blanco zijn.
Wat de show mij echter terugwint, is wanneer het zijn tekortkomingen in het schrijven van karakters verbergt door hilarisch dom te zijn. Er is dit seizoen een gevecht waarbij de leider van een motorbende optreedt als een niet-Disney-crewlid en meevecht in het toernooi terwijl hij een Mickey Mouse-hoofd draagt dat niet van het merk is. Deze vechter wordt echter onmiddellijk verslagen wanneer een huurmoordenaar die het grootste deel van zijn wakkere uren doorbrengt met het bespotten van zijn werkgever, hem met supersonische snelheden op zijn kin slaat. Die beschrijving had een gekke lib kunnen zijn, en Kengan Ashura is zoveel beter als het meer dwaas dan gespannen is. Andere momenten waarop dit seizoen van Kengan Ashura hilarisch is, zijn onder meer de Texaanse hockeyhandhaver Adam Dudley die ACAB zegt, een klein kind dat super opgewonden is om met een hamer in zijn gezicht te worden geslagen, en een familie van huurmoordenaars die weggaat terwijl ze aan het kletsen zijn alsof er een familiereünie is. afbouwen.
Helaas is Kengan Ashura dat niet Het is niet vaak genoeg stom om leuk te zijn, en de politiek ervan maakt het een hele opgave om er doorheen te komen. Dit is een show waarin een personage toegeeft biseksueel te zijn en vervolgens onmiddellijk een problematische roofzuchtige lesbische trope wordt. Dit is een show waarin personages die hun fysieke en mentale welzijn negeren, worden afgeschilderd als ambitieus in plaats van roekeloos. Dit is een show waarin iedereen geobsedeerd is door vechtsporten, maar niemand lijkt zich meer om de voordelen ervan te bekommeren dan hoe effectief ze zijn in het tot bloedige pulp slaan van iemand.
Ondanks al dit zinloze bloed en giftige mannelijkheid kalmerend, deze show kan zich er niet toe verbinden dat een vechter daadwerkelijk sterft! Want hoe grafisch Kengan Ashura ook wordt met zijn onhandige CGI-animatie, het verhaal voelt volkomen zonder gevolgen. Hoewel er mensen sterven in het leven-of-dood-toernooi waar deze show omheen is gebouwd, worden ze zonder uitzondering gemakkelijk en onmiddellijk weer tot leven gewekt zodra ze naar een medische instelling worden gebracht. Hierdoor voelt de show zonder consequenties en irriteer ik me eraan dat de show herhaaldelijk benadrukt dat personages in levensgevaar verkeren als ze zich niet aan deze uitkomst kunnen binden.
Tokita Ohma en Yamash*ta Kazuo slagen er ook niet in genoeg geliefd te worden om mij Kengan Ashura’s andere schrijftekortkomingen te laten vergeven. Tokita brengt het grootste deel van het seizoen door met ruzie maken met een geest/hallucinatie van zijn vader die naar voren kwam, en geeft uiteindelijk aan zichzelf toe dat hij boos is dat zijn idool stierf omdat zijn vechtsporten niet sterk genoeg waren om een aanvaller te stoppen. Er volgt echter geen schijn van een rouwproces op deze onthulling, en in plaats daarvan gebruikt Tokita deze doorbraak als motivatie om de vechtstijl die hij van zijn spookvader heeft geleerd te veranderen en een gevecht te winnen. Hoewel dit misschien een groot moment lijkt en erop zou kunnen duiden dat Tokita verder gaat na de dood van zijn adoptieouder, heeft Tokita nooit enige interesse getoond in het behoud van de nalatenschap van zijn stiefvader door middel van zijn vechtsportstijl, dus dit komt over als een power-up.
Het grote karaktermoment van Yamash*ta Kazuo komt aan het einde van het seizoen, wanneer hij het opneemt tegen de patriarch van de Kure-moordenaarsfamilie door te eisen dat ze zijn zoon niet vermoorden. Hoewel dit moment bedoeld is om inspirerend te zijn en te laten zien dat Yamash*ta niet langer een passieve deelnemer aan zijn eigen leven zal zijn, wordt het volledig ondermijnd door de situatie die de show tot stand brengt. Het hoofd van de Kure-clan zegt expliciet dat hij Yamash*ta’s zoon zal vermoorden als Tokita zijn strijd tegen Kure Raian VERLIEST. Tokita wint, wat betekent dat dit gesprek niet eens had mogen plaatsvinden! De oudste van de Kure-clan wijst er zelfs op dat dit gesprek niet nodig was en niet hoefde te gebeuren! Kengan Ashura behandelt Yamash*ta’s moment van persoonlijke groei als een grap, en als de show niet om een van de hoofdpersonages geeft, waarom zou ik dat dan doen?
Dat is waar ik sta met de tweede helft van Kengan Ashura’s eerste seizoen. Ik kan het nog steeds niet aanbevelen, maar het kan me niet langer genoeg schelen om boos te zijn over de vele problemen of ze te analyseren. De stemacteurs in dub en sub blijven bruikbaar, maar het script geeft de acteurs weinig om mee te werken. De muziek is ook rechtstreeks overgenomen uit de eerste twaalf afleveringen en is nog steeds te dom om te haten. Het leven is kort en mensen hebben hopelijk betere dingen te doen met hun leven dan naar Kengan Ashura te kijken.
